İlk 10 gün çok farkına varamadı Ayda kardeş olayının. 10 gün kendi yatağında yatmaya devam etti, kardeşi de benim odamda beşikte yatıyordu. 10.gece birden bizim yatağımıza geldi ve ben hayır demeyi uygun hissetmedim o an, beraber yatmaya başladık tekrar. Şimdi Melisa 3 aylık, o gün bugündür Ayda ile birlikte yatıyoruz, Melisa da beşiğinde yatıyor.
10 günün sonunda arızalar ortaya çıkmaya başladı. Hep bir Melisa nın kafasını elleme isteği var, başta sadece ellemek iken son günlerde içinden taşan bir öfke, bir hınç var, çaktırmadan vurmaya, sıkmaya çalışıyor. Benim sabrım başlarda çok daha fazla iken güzellikle uyarırken benim de sabrım kalmadı, çünkü resmen çocuk değişti başka bir çocuk oldu. Hiç yerinde durmuyor, sürekli söylenenin aksini yapmaya çalışıyor, kardeşine zarar vermeye çalışıyor.
Bir regresyon yani Ayda'da bir gerileme yaşayacağımızı biliyorduk, Melisa doğar doğmaz sevgili Iraz ile de konuşmuştuk bu konuyu. Giderek azalmasını beklerken, giderek arttığını görüyorum şimdi. Arada emziğı ağzına almalar, memeden süt içmek istemeler, çişini kaçırmalar görüyoruz. O zaman Ayda'ya soruyorum "bebek mi olmak istiyorsun" diye. İsterse bebek gibi davranabileceğimizi, emzirip, altını bağlayıp onu uyutacağımızı, onun dışında parkta oynamak, babayla maça gitmek ya da çizgi film seyretmek gibi şeyleri bebek olduğunda yapamayacağını ve hatta bebek olunca daha çok uyuması gerektiğini söyleyince vazgeçiyor bebek olmaktan. Bunları söyleme fikri de Caiollu'nun annesinden. İsmini bilmediğim arkadaş, Caiollu kardeşi gibi bebek olmak isteyince "hadi o zaman öğle uykusuna" diyordu da Caiollu vazgeçiyordu bebek olmaktan. Bizde de o hesap.
Bir yandan da sürekli gel-git halindeyiz, İzmir-İstanbul arasında. Bir düzen oturtamadım henüz. Etrafımızın kalabalık olması, anneanne-dedenin şımartması, kardeşe bazen aşırı ilgi gösterilmesi hep Ayda'yı negatif etkileyen faktörler.
Bu arada bir de kreşe başladı. 10 gün gitti ve tatil için tekrar İzmir'e geldik. Kreşe başlama sürecini başka bir yazıda yazacağım, beklediğimden çok daha kolay adapte oldu.
Şimdi görüyorum ki, Ayda daha erken yani Melisa doğmadan kreşe başlasaydı bu süreç daha kolay olurdu. Ayda da daha az yıpranırdı biz de. Bunu çok istedim ama dış mihrakların aklımı çelmesi yüzünden yapamadım (kendi iç sesini dinlemenin çocukla ilgili kararlarda ne kadar önemli olduğu da başka bir yazı konusu olacak)
No comments:
Post a Comment